Deus pater, adiuva, quia mors est proxima! Si concedis crastinum, faciam me monachum. |
4 |
|
Festina succurrere! iam me vult invadere! Dona, pater, spatium, da michi consilium! |
8 |
|
«O mi dilectissime, quidnam cupis agere? Secus tibi consule, noli me relinquere!» |
12 |
|
Tua, frater, pietas movet michi lacrimas, quia eris orphanus, postquam ero monachus. |
16 |
|
«Ergo mane paululum saltim post hoc triduum! Forsan hoc periculum non erit mortiferum». |
20 |
|
Tanta est angustia, que currit per viscera, quod est michi dubia vita quoque crastina. |
24 |
|
«Monachilis regula non est tibi cognita? Ieiunant cottidie, vigilant assidue». |
28 |
|
Qui pro Deo vigilant, coronari postulant; qui pro Deo esurit, satiari exigit. |
32 |
|
«Dura donant pabula, fabas ac legumina, post tale convivium potum atque modicum». |
36 |
|
Quid prosunt convivia quidve Dionysia, ubi et dapibus caro datur vermibus? |
40 |
|
«Vel parentum gemitus moveat te penitus, qui te plangit monachum velut vita mortuum!» |
44 |
|
Qui parentes diligit atque Deum negligit, reus inde fuerit, quando iudex venerit. |
48 |
|
«O ars dialectica, numquam esses cognita, que tot facis clericos exules ac miseros! |
52 |
|
Numquam magis videris, quem tu tantum diligis: illum parvum clericum N. pulcherrimum.» |
56 |
|
Heu michi misero! Quid faciam, nescio. Longo in exilio sum sine consilio. |
60 |
|
Parce, frater, fletibus! forsitan fit melius. Iam mutatur animus: nondum ero monachus. |
64 |