| | | |
|
ransit nix et glacies spirante Favonio, terre nitet ficies ortu florum vario; et michi materies amor est, quem sentio, ad gaudia. |
|
|
Refl.: |
Temporis nos ammonet lascivia. |
|
|
gnosco vestigia rursus flamme veteris; planctus et suspiria nove signa Veneris, a quo monet tristia amantes pre ceteris ad gaudia. |
|
|
Refl.: |
Temporis nos ammonet lascivia. |
|
|
lla, pro qua gravior mens amorem patitur, iusto plus asperior, nec michi compatitur. Amans, et non mentior, nec vivit nec moritur. ad gaudia. |
|
|
Refl.: |
Temporis nos ammonet lascivia. |
|
|
ic amor, hic odium; quid eligam, nescio. Sic feror in dubium; sed cum hanc respicio, me furatur inscium, et prorsus deficio ad gaudia. |
|
|
Refl.: |
Temporis nos ammonet lascivia. |
|
|
on est finis precibus, quamvis cantu finiam: superis faventibus adhuc illi serviam, unde letis plausibus optata percipiam! Ad gaudia |
|
|
Refl.: |
Temporis nos ammonet lascivia. |