Archicancellarie, vir discrete mentis,
cuius cor non agitur levitatis ventis
aut morem transgreditur viri sapientis,
non est in me forsitan id, quod de me sentis. |
4 |
| |
Audi preces, domine, veniam petentis;
exaudi suspiria gemitusque flentis
et onus impositum ferre non valentis,
quod probare potero multis argumentis. |
8 |
| |
Tuus in perpetuum servus et poeta
ibo, si preceperis, etiam trans freta,
et, quodcumque iusseris, scribam mente leta,
sed angusti temporis me coartat meta. |
12 |
| |
Iubes angustissimo spatio dierum
me tractare seriem augustarum rerum,
quas neque Virgilium posse nec Homerum
annis quinque scribere constat esse verum. |
16 |
| |
Vis, ut infra circulum parve septimane
bella scribam fortia breviter et nane,
que vix in quinquennio scriberes, Lucane,
vel tu, vatum maxime, Maro Mantuane. |
20 |
| |
Vir virorum optime, parce tuo vati,
qui se totum subicit tue voluntati;
precor, cum non audeam onus tantum pati,
ut rigorem temperes ardui mandati. |
24 |
| |
Nosti, quod in homine non sit eius via;
prophetie spiritus fugit ab Elia,
Eliseum deserit sepe prophetia,
nec me semper sequitur mea poetria. |
28 |
| |
Aliquando facio versus mille cito
et tunc nulli cederem versuum perito,
sed post tempus modicum cerebro sopito
versus a me fugiunt carminis oblito. |
32 |
| |
Que semel emittitur, nescit vox reverti;
scripta sua corrigunt etiam diserti.
versus volunt corrigi denuoque verti,
ne risum segnities pariat inerti. |
36 |
| |
Loca vitant publica quidam poetarum
et secretas eligunt sedes latebrarum,
student, instant, vigilant nec laborant parum
et vix tandem reddere possunt opus clarum. |
40 |
| |
Ieiunant et abstinent poetarum chori,
vitant rixas publicas et tumultus fori
et, ut opus faciant, quod non possint mori,
moriuntur studio subditi labori. |
44 |
| |
Unicuique proprium dat natura munus:
ego numquam potui scribere ieiunus;
me ieiunum vincere posset puer unus:
sitim et ieiunium odi quasi funus. |
48 |
| |
Unicuique proprium dat natura donum:
ego versus faciens bibo vinum bonum
et quod habent melius dolia cauponum;
tale vinum generat copiam sermonum. |
52 |
| |
Tales versus facio, quale vinum bibo;
nichil possum facere nisi sumpto cibo;
nichil valent penitus, que ieiunus scribo;
Nasonem post calicem carmine preibo. |
56 |
| |
Michi numquam spiritus prophetie datur,
nisi prius fuerit venter bene satur;
dum in arca cerebri Bacchus dominatur,
in me Phoebus irruit et miranda fatur. |
60 |
| |
Scribere non valeo pauper et mendicus,
que gessit in Latio Cesar Fridericus,
qualiter subactus est Tuscus inimicus,
preter te, qui Cesaris integer amicus. |
64 |
| |
Poeta pauperior omnibus poetis
nichil prorsus habeo, nisi quod videtis;
unde sepe lugeo, quando vos ridetis;
nec me meo vitio pauperem putetis. |
68 |
| |
Fodere non debeo, quia sum scolaris,
ortus ex militibus preliandi gnaris;
sed quia me terruit labor militaris,
malui Virgilium sequi quam te, Paris. |
72 |
| |
Mendicare pudor est, mendicare nolo,
fures multa possident, sed non absque dolo.
Quid ergo iam faciam, qui nec agros colo,
nec mendicus fieri nec fur esse volo? |
76 |
| |
Sepe de miseria mee paupertatis
conqueror in carmine viris litteratis.
laici non capiunt ea, que sunt vatis,
et nil michi tribuunt, quod est notum satis. |
80 |
| |
A viris Teutonicis multa solent dari,
digni sunt pre ceteris laude singulari.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . |
84 |
| |
Presules Italie, presules avari,
potius idolatre debent nominari;
vix quadrantem tribuunt pauperi scholari:
quis per dona talia poterit ditari? |
88 |
| |
Doleo, cum video leccatores multos
penitus inutiles penitusque stultos,
nulla prorsus animi ratione fultos
sericis et variis indumentis cultos. |
92 |
| |
Vellem, soli milites eis ista darent,
et de nobis presules nostri cogitarent,
non leonum spoliis asinos ornarent;
sed dum querunt gloriam, pietate carent. |
96 |
| |
Eia nunc pontifices pietatis mire,
cum poeta soleat foris esurire,
mimi solent cameras vestras introire,
qui nil sciunt facere preter insanire. |
100 |
| |
Pereat hypocrisis omnium parcorum!
scimus, quod avarus est cultor idolorum.
Commendetur largitas presulum largorum;
electus Colonie primus est eorum. |
104 |
| |
In regni negotiis potens et peritus
a regni negotio nomen est sortitus;
precepti dominici memor, non oblitus
tribuit hilariter, non velut invitus. |
108 |
| |
Unde fit, ut aliquid petere presumam:
nudus ego, metuens frigus atque brumam,
qui vellus non habeo nec in lecto plumam;
tam libenter michi det, quam libenter sumam. |
112 |
| |
Archicancellarie, spes es mea solus;
in te non est macula, non est in te dolus.
longa tibi tempora det fatalis colus,
cuius illustrabitur claritate polus. |
116 |
| |
Nummos, quos tu dederas, bene dispensavi:
pauperem presbyterum hac estate pavi,
ut te deus protegat in labore gravi
et coram te corruant inimici pravi. |
120 |
| |
Largum habens dominum nolo parcus esse,
nolo sine socio mea frui messe:
nobilis est animi pluribus prodesse;
largo numquam poterit animo deesse. |
124 |
| |
Secundum quod habeo, tribuo libenter
neque panem comedo solus et latenter,
et non sum, qui curias intrem imprudenter,
sicut illi faciunt, quorum deus venter. |
128 |
| |
Archicancellarie, spes et vita mea,
in quo mens est Nestoris et vox Ulixea,
Christus tibi tribuat annos et trophea
et nobis facundiam, ut scribamus ea. |
132 |
