Ver prope florigerum
Ver prope florigerum, flava Licori,
iam rosam aspicis, egressam tunicis,
credere celo tepidiori
tenera germina floris odori.
Iam iuxta garrulos lascivit rivulos
flos dive Veneri gratus Adonis,
herba recentibus apta coronis.
 Si declines iuxta fines
fontis euntis
vallibus declivibus,
reddetur herba gracior,
fons purior,
mens lecior.
O si tamen supra gramen
gressus repressus
morulam ad parvulam,
inpresso celer basio
Venereo,
rem finio!
Cum flavi capitis develas verticem
comamque colligis in nodum simplicem,
ploratam Orpheo reddis Euridicem.
Sed digitis evagatis
circa locum voluptatis
discursu libero,
sub crure manum
tenero dum perfero
Medis et Persis impero!
Cum motu lateris sentitur Veneris
illud et ultimum dulcescit operis,
amice mediis relabor brachiis,
dum respiraverim rebus Venereis.
Te quando vultu video
sidereo, depereo;
sed quando rides
lecior, illicior
et levi causa capior
illecebris amoris.
Sed que placebas displices
si iuvenem non abdices
ad quem transfertur
oculus tam sedulus,
et nostri ridet emulus
suspiria doloris.
Si lascivo more vivo,
fame nitorem detero;
sed misero sic vivitur,
cum debellatus animus
ire sub hastam cogitur.
Vale dicturus paginis,
vale dicturus artibus,
tibi, Licori, milito,
tuis concedo partibus.
|
